Downhill-trail Baraque Michel-Malmedy 12 sept 2015

 

 

Onlangs las ik een artikel over een afdaling van Baraque Michel naar Malmedy. De auteur schreef hierover veel positiefs. Niet dat het een spectaculaire afdaling was maar een 18km lange afdaling door prachtig natuurgebied van de hoge venen en de vallei van de Bayehon. Dit wekte mijn nieuwsgierigheid en op een zomerse dag ging ik dit zelf eens verkennen. De auteur had niet overdreven. Het was inderdaad een prachtige tocht. Dit bracht me op het idee om hier een dagtocht te organiseren om met de club eens te doen. Na wat zoekwerk op kaarten en verkenning ter plaatse had ik een tocht uitgestippeld van 56 km en 1400 hm. Na overleg en goedkeuring van het bestuur werd een datum vastgelegd.
Zaterdag 12 september om 8uur samenkomst aan den Aldi in Scherpenheuvel. Niet iedereen is vrij deze dag maar we vertrekken toch met 9 man richting hoogste punt van het land waar de tocht start. Anderhalf uur later zijn we op de parking van “Signal de Botrange”. Fietsen afladen, ons klaarmaken, nog wat eten, en om 10 u staan we klaar om te vertrekken. We rijden eerst door wat veengebied tot aan “Baraque Michel” waar de downhill-trail begint. De eerstvolgende 7 km verlopen over brede,  gemakkelijk berijdbare wegen tot we aan de vallei van de Bayehon aankomen. Hier bevinden we ons aan de hoogst gelegen waterval van België. We dalen af tot in de vallei over een technisch stukje singletrack. Hier valt het eerste slachtoffer met een lekke band. Stefan zijn achter buitenband is gescheurd. Op het eerste zicht onherstelbaar maar met wat lapwerk is hij weer rijklaar. Nu rijden we door de smalle en diepe vallei van de Bayehon. De weg wisselt regelmatig van oever. Je kunt door het ondiepe water fietsen maar voor wie liever geen natte voeten heeft liggen er ook telkens bruggetjes. Dit duurt zo 'n 10 km tot in Beverce. Nog enkele km tot Malmedy over asfalt en de “afdaling” is voltooid. Nu volgt een stevige klim gevolgd door een leuke singletrack. Deze brengt ons naar de vroegere skipiste van Malmedy, wat nu een bikepark is. Net voorbij het park zien we een terras (het enige op onze route) met mooi uitzicht op de vallei. Ja, je kunt het al raden. .....  Voor we weer verder kunnen moet Stefan zijn band weer hersteld worden. Vanaf “Ferme Libert” dalen we af tot in de vallei van het riviertje Tro Maret. We volgen dit riviertje stroomopwaarts over een zeer mooi pad. Eigenlijk is het een wandelweg maar dit is te mooi om te laten liggen. Bovengekomen moeten we even wachten want we missen nog iemand. Een beetje later komt Stefan te voet naar boven met weer een lekke band. Het wordt een beetje hopeloos om deze nog deftig te kunnen repareren en hij besluit om terug te keren naar de wagen. Zijn maat Frank offert zich op en vergezelt hem. Wij zetten onze weg verder. We rijden door het dorpje Xhoffraix en dalen dan weer af tot in de vallei van de Bayehon. We volgen deze nog heel even en rijden dan stroomopwaarts door het dal van de Warche. Na een stevige klim en een passage langs het kasteel van Reinhardstein staan we op de stuwdam van Robertville. We volgen nu het stuwmeer langs de linkeroever en verder nog een stuk van de Warche tot in het dorpje Outrewarche. Dit ganse traject loopt over singletracks met natuurlijke en kunstmatige hindernissen met hoog fungehalte. De volgende  5 km gaan door weidelandschap met enkele vergezichten. We zien zelfs in de verte op 6 km afstand (vogelvlucht) de toren van “Signal de Botrange” staan. Op het moment dat we de laatste 7km aanvatten laat ik horen dat we geluk hebben gehad met het weer ondanks de slechte weersvoorspellingen. Dit had ik beter niet gezegd.  Nog geen minuut later gaan de sluizen open en niet een klein beetje. De regenvesten worden vlug aangetrokken. We komen terug in het veengebied. De laatste 4 km is het continu stijgen van 564 hm naar 694 hm. Het is niet steil maar na 55 km voel je dit toch in de kuiten. In de laatste 2 km rijdt Johan nog lek. Zijn band gaat langzaam af maar door wat lucht bij te pompen halen we de finisch zonder plakwerk. Een kleine bui onderweg en een grote op het einde hebben wat roet in het eten gegooid maar desondanks was het een fijne dag.

 

Grt
Benny

 

Fotoalbum

 

Route

WE Einruhr mei 2015

 

 

Wo 13 mei 2015 vertrokken we weer voor ons jaarlijks weekend. Plaats van bestemming was dit jaar Einruhr, een plaatsje in de Noordeifel gelegen aan de zuidelijke punt van de Obersee.
De Obersee is een uitbreiding van de Rursee die pas is ontstaan eind jaren 50 door het verhogen van de Roerdaldam "Rurtalsperre Schwammenauel" nabij het stadje Heimbach. De Rursee is reeds ontstaan in 1939. Deze stuwmeren worden gevoed door de Rur (Roer). Een derde stuwmeer, de Urftsee, gevormd door de stuwdam “Urfttalsperre” en gevoed door de Urft maakt het stuwmerencomplex volledig. De Urftsee grenst aan de oostelijke arm van de Obersee en is ontstaan  in 1905. Tot zover de aardrijkskunde.
Hotel Seemöwe, aan de rand van het meer, was ons verblijf voor de volgende vier nachten. Het recept van het weekend was gelijkaardig aan vorig jaar. Lekker ontbijt en avondeten in het hotel met mooi uitzicht op het meer. Twee dagen mountainbiken en een dag er op uit met de vrouwen en 's avonds na het eten nog een kleine wandeling.
De eerste mtb rit op donderdag is een toer rond het ganse stuwmerencomplex en is zo'n 60km lang. De oorspronkelijke toer gaat voornamelijk over bredere gravel- en asfaltwegen, maar we hebben deze wat aangepast zodat we toch ook behoorlijk wat single tracks voor de wielen krijgen. Zo moeten we in de omgeving van Woffelsbach zelfs de fiets schouderen om onze weg voort te kunnen zetten. Eén van de zwaarste maar mooie beklimming krijgen we in de buurt van Schmidt. Beloning is een prachtig uitzicht vanop een heuvel, 130 meter boven het meer. We dalen weer af en volgen de rand van het meer tot aan de "Rurtalsperre Schwammenauel". Hier heerst een grote drukte (Feestdag én goed weer) waardoor we met moeite een plaatsje vinden om een kleine snack te eten. Weer vol energie zetten we onze tocht verder. Na 3km zijn we het spoor even bijster. Na een beetje zoeken vinden we dan toch het pad dat wat verscholen licht tussen het gras en dat ons naar een 4km lange single track leidt vlak naast het meer. Hierna vervolgen we onze weg over vlakke onverharde wegen langs de Rursee en vervolgens de Obersee tot aan de Urfttalsperre. Even een kijkje nemen op het uitkijkplatform en weer verder. Nu volgen we de Urftsee richting Vogelsang en af en toe zien we in de verte, boven op een heuvel, de kazerne al liggen. Even later staan we aan de "Viktor-Neels-Brucke", een stalen hangbrug ingehuldigd in 2009 die met een lengte van 124 meter de Urftsee overbrugt. Aan de andere kant gekomen staan we aan de voet van de heuvel waarop de kazerne is gebouwd. Een steile klim van 1 km tot soms 18 % brengt ons tot op de terreinen van de oud kazerne. Deze zijn nu vrij toegankelijk maar kennen een lange geschiedenis (later meer hierover). We verlaten het complex langs de hoofdingang en 2 km verder passeren we het dorp Wollseifen (ook later meer hierover). Hier zijn we met 522m op het hoogste punt van onze toer. Nu volgt een flinke afdaling tot aan de oever van de Obersee. De gps wijst nog een beklimming aan door een bos maar iedereen is moe en wil de laatste 5 km uitbollen langs het meer over vlakke weg.
De militaire kazerne in Vogelsang heeft toch wat indruk nagelaten en de volgende dag brengen we, samen met de vrouwen, een uitgebreider bezoek aan de site. We vertrekken ‘s morgens met het openbaar vervoer. Een bezoek aan het bezoekerscentrum en een 3km lange rondwandeling over het 100 hectare grote complex leert ons heel wat. Het begon in 1934 toen de nationaalsocialisten zijn gestart met de bouwactiviteiten  voor het scholen van speciaal geselecteerde partijfunctionarissen. Het onderwijs heeft geduurd van 1936 tot 1939 toen de tweede wereldoorlog begon. In 1942 wordt het complex gebruikt door Adolf Hitler voor het trainen van zijn elite troepen. In 1945 bezetting door het Amerikaanse leger. Een jaar later wordt dit een oefenplaats voor Britse militairen en vanaf 1950 neemt het Belgische leger hier zijn intrek. In december 2005 draagt het Belgisch leger het trainingskamp van Vogelsang over aan de Duitse autoriteiten en in 2006 wordt dit omgebouwd tot een vrijetijdspark en krijgt de naam "Vogelsang IP" (Vogelsang internationale plaats). Vogelsang werd opgenomen in het 'Nationalpark Eifel' en is nu een toeristische trekpleister met opvallend veel Belgische en Nederlandse bezoekers.
Na een middagje historie wandelen we terug naar Einruhr over de "Dreiborn-hoogvlakte". Hier passeren we weer het dorpje  "Wollseifen". Eigenlijk kunnen we niet echt meer spreken van een dorp. De geschiedenis leert ons dat de Britten in 1946 dit dorp hebben ontruimd om te gebruiken als oefenterrein voor hun strijdkrachten. Een kerkje, schoolgebouw en elektriciteitshuisje zijn nog de enige restanten van het vroegere dorp. Eens terug in Einruhr hebben we nog wat tijd over om een ijsje te likken en een terrasje te doen aan de rand van het meer.
Op zaterdag halen we de mountainbike weer van stal. In tegenstelling tot de vorige dagen, die zonnig waren, is het vandaag bewolkt met in de namiddag kans op wat lichte neerslag. Dit houdt ons echter niet tegen. De toer voor vandaag bedraagt 55km met 1300hm en gaat via Monschau, dan naar zuidelijke richting tot aan de Belgische Hoge Venen en via Hammer terug naar Einruhr. Er zijn er nog die twijfelen en liever wat minder km zouden doen, maar ik kan toch iedereen overtuigen om mee te gaan. De eerste 15km is het steeds klimmen en dalen langs mooie plekjes. Dan volgt er een technische singletrack langs de Rur over rotsen en boomwortels. Puur mountainbike mtb plezier is dit. Maar niet iedereen deelt die mening. Na een korte middagpauze in het historisch stadje Monschau besluit de meerderheid om een kortere weg terug te nemen naar Einruhr. Alleen mijn zoon kan ik overtuigen om de toer mee verder af te maken. De eerst volgende 3km is het weer klimmen en dalen tussen rotsformaties met af en toe een mooi panorama. Dan rijden we 6km lang over een singletrack langs een riviertje met de naam “Perlenbach”. Nu krijgen we bredere wegen door het woud maar de hoogtemeters blijven gestaag oplopen tot we aan de Belgische grens komen op 635 meter hoogte en tevens hoogste punt van onze toer. Als je op de top bent kan het alleen maar naar beneden gaan. Dat mogen we nu 10km lang doen (met een kleine onderbreking van twee kleine hellingen) tot we in Hammer zijn op een hoogte van 328 meter. Er rest ons nog één stevige kuitenbijter in de buurt van Erkensruhr en als laatste een fikse afdaling waar onze remmen overuren moeten doen.
En dan is het weer zondag hé. We maken in de voormiddag nog een wandeling aan het meer en in de namiddag sluiten we het weekend af met nog een kleine wandeling in de Hoge Venen.

 

Grt
Benny

 

Fotoalbum

 

Toer1

 

Toer2

Verkenning eigen TT aug 2015

 

 

Naar aanleiding van onze toertocht op 23 augustus zijn we zondag 19 april de toer gaan verkennen met de clubleden. Voor de nieuw leden was dit een eerste kennismaking. Voor de oudere een opfrissing. Bedoeling is dat iedereen de toer kent om het afpeilen vlot te laten verlopen. Het was ook de eerste grote samenkomst in onze nieuwe uitrusting. Samen met het prachtige weer op die dag was dit ook een prima gelegenheid om wat nieuwe foto’s te maken voor onze website. Aan een rustig tempo (er waren jonge gasten bij en tussendoor wat foto’s maken) hebben we de toer van de 45 km gedaan. Of toch een gedeelte hiervan. Hij vertrekt langs de Demer naar de Bosberg met zijn mooie single tracks. Dan gaat de toer verder door de Molenheide, de Gijmelse bossen, Gijmelberg, en dan terug door Aarschot richting Betekom. Hier zijn we ongeveer halverwege van de 45 km. Het is ondertussen bijna middag. De rest van de toer doen we op een andere keer. We moeten de plaatselijke middenstand ook nog sponseren. En waar kun je dit beter doen dan op het terras van de Knoet?
Wie het juiste traject wil weten van de volledige toer komt maar af op zondag 23 augustus. Dan is de volledige toer afgepeild en kun je hem zelf rijden (ook 25 en 65 km). Maar eerst langs de inschrijving passeren hé.

 

Groeten
Benny

 

Klik hier voor de foto's

Weekend Fleringen mei 2014

 

 

Wo 28 mei 2014, afspraak in het Duitse Fleringen nabij Prüm voor ons jaarlijks weekend uitstapje. In tegenstelling tot andere jaren geraken we nu eens vlot op de bestemming zonder al die files door werkzaamheden. Na aankomst in de late namiddag kunnen we nog iets drinken, de koffers uitpakken, en dan is het tijd voor het avondeten. Het is een viergangen diner met keuze van het hoofdgerecht. We krijgen een plaats toegewezen aan een groot raam vanwaar we een mooi uitzicht hebben op het weidse landschap. Na het eten straalt het zonnetje nog door de wolken en dat nodigt uit om al wandelend het dorp te verkennen hier 2 km vandaan. Tevens, zo'n wandeling is goed voor het eten te laten zakken.
De volgende ochtend is het ontbijtbuffet rijkelijk gevuld. Te veel om op te noemen. Een calorietje meer kan nu geen kwaad, straks rijden we die er wel weer af. Omstreeks 10u starten we onze eerste MTB tocht onder een stralend zonnetje bij zo’n 18°. We rijden in noord westelijke richting door het Eifelgebergte. Op een single track van zo’n 2 km na, loopt de toer voornamelijk over niet al te technische brede boswegen met af en toe een mooi vergezicht. Op het einde van de rit, na 55 km, hebben we wel 1150 hm en dat voelen we in de kuiten.
Vrijdagmorgen is het zwaarbewolkt met lichte regen. Even overleg. Fietsen? Dan ben je al vlug doorweekt en is het plezier er af. Binnen blijven zitten? Zeker niet. Wandelen? Dit lijkt nog het beste idee. Dan kunnen ook de partners mee en met een paraplu blijven we droog. We maken een wandeling naar het stadje Prüm, hangen daar de toerist uit, doen een paar terrasjes, en wandelen via een andere weg terug naar het hotel. Hiermee is de dag ook goed gevuld en hebben we toch 15 km gewandeld. Oh ja, en wie dacht dat we nat zijn geworden heeft het mis. Enkele minuten nadat we zijn vertrokken aan het hotel is het gestopt met regenen en is de hemel langzaam beginnen opklaren.
Zaterdagmorgen schijnt het zonnetje weer aan een heldere hemel. We rijden nu in zuidelijke richting voor onze tweede MTB tocht. Deze toer blijkt een goede keuze te zijn met veel fun gehalte. Eerst gaat het even door de velden richting Prüm, maar al gauw zitten we in ’t bos en rijden we door een riviertje met de naam “Nims”. Niet veel verder kunnen we een beetje stunten op kunstmatig aangelegde hindernissen zoals betonnen buizen en houten springschansen. Hoe verder zuidwaarts we rijden hoe mooier het wordt. Single tracks langs riviertjes en rotsen. Beklimmingen met vergezichten als beloning. Technische afdalingen. Het is echt genieten. Op een gegeven moment, in de buurt van Schönecken, moeten we rechts af. Op die plaats staat een wegwijzer naar links met het opschrift “Burg”. Nieuwsgierig als we zijn volgen we deze pijl en na honderd meter staan we midden tussen de ruïnes van een burcht. Hier nemen we even de tijd om wat rond te kijken, foto’s te nemen en genieten van het adembenemend uitzicht over de stad Schönecken. Terug op de fiets wacht ons nog een fraaie beklimming met een 5-tal haarspelbochten, nog enkele mooie single tracks, en andere wegen om van te genieten. Na 45 km en 975 hm naderen we een bord met de naam “Baselt” en meteen ook het hotel. We nemen plaats op het terras en toosten op de afloop van een prachtige tocht. Zo zit het weekend er weer bijna op.
Zondag morgen 10u30 staat iedereen klaar om richting huiswaarts te vertrekken. We blikken even terug op een actief weekend: 100 km mountainbiken en 30 km wandelen (een stadswandeling van 15 km en drie avondwandelingen van elk 5 km) op 3 dagen. Samen met mijn vrouw en zoon maak ik nog een ommetje via Luxemburg. Daar genieten we nog even van de mooie natuur in het Müllerthal.

 

Grt
Benny

 

Fotoalbum

 

Route1

 

Route2

 

2 Daagse Berdorf 8 en 9 juni 2013

 

Het werd nog eens tijd om ons jaarlijks "verrassingsweekend" te organiseren. Dit keer ging Johan deze taak op zich nemen. Het was niet zo zeer te doen om de verrassing maar om de ervaring te delen een keer te mountainbiken in het Müllerthal. Dit is een uniek natuurgebied gelegen in het oosten van Groothertogdom Luxemburg tegen de Duitse grens aan. Het wordt ook wel Klein Zwitserland genoemd vanwege zijn indrukwekkende  rotsformaties, natuurschoon en kronkelende beekjes met watervallen. Johan haalde zijn inspiratie bij de “Mill-Man-Trail” die eerder dit jaar werd georganiseerd door “Mullerthal Cycling asbl” en waar hij samen met Walter aan heeft deelgenomen. Deze vertrok aan het meer van Echternach en doorkruist het Müllerthal met Berdorf als centrum. Van oudsher staat Luxemburg bij de meeste mountainbikers niet bekend als een hotspot. De laatste jaren is hier echter verandering ingekomen. De Luxemburgers hebben flink geïnvesteerd in nieuw uitgepijlde routes en je wordt er  met open armen ontvangen.

Het weekend werd vastgelegd van za 8 juni tot zo 9 juni. Er waren twee busjes gehuurd, één voor de fietsen en één voor ons zelf. Op vrijdagavond brengen we de fietsen tot bij Johan zodat deze al kunnen worden ingeladen. Zaterdagmorgen 8 uur is iedereen op de afgesproken plaats en kan de trip beginnen. Een goeie twee uur later arriveren we in Berdorf bij Hotel Scharff waar we straks zullen overnachten. Nog wat eten, onze fietsen uitladen en klaar zijn we om onze eerste tocht aan te vatten. Aanvankelijk werd gepland om vandaag de volledige “Mill-Man-Trail” van 70 km te doen (1400 hm) en morgen een andere tocht van 37 km rond Beaufort. Dat alles samen zou wel een mooie prestatie zijn, maar we willen toch ook nog wat van de omgeving genieten. En hoe vlug rijd je al niet eens een verkeerd paadje op en moet je, ondanks een gps, toch nog even zoeken. Zo kom je al vlug aan wat extra km en tijd. Na onderling overleg wordt beslist dat de toer van 37 km, die voorzien was voor morgen, wegvalt, en de toer van 70 km verdeeld wordt over de twee dagen. Het is vandaag prachtig weer om te biken met temperaturen boven 20 graden  en zonnig. Ook de afgelopen week was het mooi weer wat maakt dat het parcours er perfect bij ligt. Na het vertrek aan het hotel fietsen we 1 km door  het veld, en pikken we dan aan op de toer. Hiermee zitten we ook meteen in het bos en rijden richting Echternach langs mooie rotspartijen. De bekende “Perecop” is er één van. In Echternach gaat het eerst langs de Sûre (waterloop die de grens vormt met Duitsland) om dan later aan het meer van Echternach te komen. Hier nemen we even pauze aan het Youth Hostel. Als we terug willen vertrekken weigert Guy zijn fiets dienst. "Den  boddy" blijkt stuk te zijn. In het centrum vinden we een fietsenmaker maar deze gaat pas open om twee uur. Dat is nog meer dan een uur wachten. En dan rijzen er nog vragen als: Gaat hij dit onmiddellijk willen herstellen en zo ja hoelang gaat dit duren? Heeft hij wel de nodige onderdelen? Hier met acht man staan wachten heeft ook geen zin, besluit men, en de rest gaat dan maar verder met de tocht. Deze pikken we weer op aan het meer. Na een vlak rondje van een goeie 2 km rond het meer moeten we 225 hoogtemeters overwinnen over een afstand van 5,4 km. Dan volgen er enkele mooie vergezichten en in de buurt van Consdorf duiken we het dal van het riviertje Härdbaach in. Het is hier heerlijk biken, laverend tussen de rotsblokken, houten bruggetjes over, rotsformaties bewonderen, ... Als we na een 5-tal km het dal weer verlaten zijn we terug in de buurt van Berdorf en hebben we 42 km op de teller. Hiermee hebben we ons doel bereikt voor vandaag en we fietsen terug naar ons hotel. Maar eerst langs Café  “El Lenert” in het dorp om ons vochtverlies terug aan te vullen. Terwijl we op het terras zitten komt Guy terug gewandeld vanuit Echternach met de fiets aan de hand. Geen wisselstukken op voorraad dus bij de fietsenmaker.

In Berdorf zijn spectaculaire rotsformaties die enkel te voet toegankelijk zijn. Aangezien de zon pas laat ondergaat, hebben we na het avondeten nog de gelegenheid om deze te gaan bewonderen. Het zijn stuk voor stuk wonderen van de natuur.

De volgende dag valt letterlijk in het water. Het begint al te regenen van ‘s morgens vroeg en volgens de weerberichten zou dit voor de ganse dag zijn. Door die regen liggen de rotsige paden er nu gevaarlijk glad bij. We zijn hier ook maar voor ons plezier en een ongeval willen we niet riskeren. Van het thuisfront wordt ondertussen gemeld dat daar de zon schijnt. Hier in Luxemburg regen, thuis zon. Waar ligt de grens? Misschien is het droog in de Belgische Hoge Venen of Ardennen en kunnen we daar een alternatief ritje doen. We pakken in en rijden die richting huiswaarts en zien wel. Onze eerst keus, Malmedy: regen, Theux: regen, Luik: nog steeds regen. Uiteindelijk zijn we bijna thuis als de hemel opklaart. ‘t Zal niets meer voor vandaag zijn. Dan maar ene drinken in ’t Klaverke in Schoonderbeuken om de frustratie weg te spoelen. Zo moeten we dan ons weekend wat vroeger afsluiten dan gepland.

Desondanks toch een woordje van dank aan Johan die toch alles prima geregeld had.

 

Grt
Benny

 

Fotoalbum

 

route

 

 

Weekend Niederkail mei 2013

 

 

Het weekend van O H Hemelvaart nadert weer. Dat betekent weer samen erop uit om een weekendje te mountainbiken.  Op Wo 8 mei vertrekken we naar Niederkail-Landscheid gelegen in de Duitse Eifel. Het is een klein rustig dorpje waar we verblijven in hotel Lamberty. Op het eerste zicht ziet het landschap er niet echt spectaculair uit. Daar komt dan nog bij dat het de volgende nacht weer eens flink gaat regenen. Als we donderdag morgen, op het afgesproken uur klaar staan om de Molenroute aan te vatten regent het nog steeds. Veel blije gezichten zijn er niet maar er word besloten om toch te vertrekken, dan maar met de regenvesten aan. We zijn nog maar een paar kilometers ver en het stopt met regenen. Zelfs beter nog, de zon komt af en toe eens piepen. Dat is weer een meevaller. Ook het landschap dat eerst wat saai leek, verandert al snel. Mooie dalen met riviertjes en vergezichten wisselen elkaar af. Ter hoogte van Burg rijden we in het dal van de Salm met aan onze linkerzijde hoge rotskanten en aan onze rechterzijde een diepte van een tiental meter. Daartussen een paadje van slechts enkele tientallen centimeters. Heel voorzichtig en met een ei in ons broek proberen we om hier zeker geen uitschuiver te maken want dat zou wel eens zware gevolgen kunnen hebben. Een beetje verder wordt het pad weer breder en is het echt genieten langs het water. Dan gaat het toch mis. Waar het pad nogal stijl omhoog gaat om uit het dal te komen, raakt André zijn evenwicht kwijt. Gelukkig is hier geen steile afgrond meer, maar hij glijdt toch een paar meter naar beneden tussen de struiken met enkele pijnlijke ribben als gevolg. Rond de middag komen we voorbij de Abdij van Himmerod. Een geliefde attractie voor toeristen. We genieten ook even op het terras met een mooi uitzicht op de kloostergebouwen. Na deze stop volgen nog mooie single tracks langs de riviertjes Lieser en later weer de Salm tussendoor afgewisseld met enkele veldwegels. Op het einde nog een korte tussenstop in Landscheid en dan de laatste 2,5 kilometers bergafwaarts tot aan het hotel waar onze vrouwen gezellig zitten te keuvelen op het terras achter in de tuin. En wij maar afzien op onze bike om bijna 900 hm op 52 km weg te trappen. En het is nog niet gedaan met zwoegen. Door de regen van afgelopen nacht zien onze fietsen er nogal vies uit. Met een riviertje dat naast het hotel stroomt en een goede pomp met waterslang is dit zo gebeurd. De volgende dag zijn de weergoden ons beter gezind. De zon schijnt al van  ‘s morgens en zal dit ook blijven doen tot een flink stuk in de namiddag. Gisteren ging de toer richting noord-oost en waren riviertjes de hoofdnoot. Nu rijden we richting zuid-west en zullen het vooral wouden zijn die we doorkruisen. De eerste 7 km van vandaag zijn dezelfde als de 7 laatste van gisteren maar dan in omgekeerde richting. Bij het verlaten van Bruch moeten we een woud in met een positief hoogteverschil van 120 m en dit over een moeilijk berijdbare weg. Het is meer wandelen dan fietsen. Wat verder aan een meertje raken we even de weg kwijt. Terwijl de één de juiste weg probeert terug te vinden, maakt de ander wat lol. Verstoppertje spelen in het lange gras, fietsen proberen weg te steken. Dan wordt het al snel middag. De energie raakt op en waar kun je die beter aanvullen als bij een plaatselijke bakker. Een grote kop koffie met een lekkere koffiekoek. Heerlijk!!  Even later rijden we langs de Amerikaanse vliegbasis van Spangdahlem.  Het is een stad op zich. Van het ene uiteinde van de basis tot het andere is 5 km. Nog een ommetje door het staatsbos van über-Wittlich en een stukje autosnelweg (allee, er vlak naast toch), en we naderen Landscheid. Hier zijn we in de buurt van die steile helling van gisteren waar Andre nog pijnlijke herinneringen aan heeft. Er komt een discussie op gang. Gisteren is niemand naar boven gereden. Johan beweert dat hij dit wel zou kunnen. Er is maar één manier om dit te weten te komen. Doen!  En ja het lukt hem toch wel zeker. Hier het bewijs. Daar moeten we ene op drinken (anders ook).  Veel terrasjes zijn er niet in Landscheid maar bij Hubert Flesch, half bakker half café, is een goede keuze. Dan weer uitbollen tot in Niederkail, maar dit keer door het bos i.p.v. over de weg. Ook nu hebben we bijna 900 hm op 58 km. Op zaterdag zijn er maar twee die nog de moed hebben om er nog eens tegen aan te gaan, nl. Johan en Walter. Zij doen nog een tocht van, denk ik, een goeie 40 km. De rest ligt al onder de sloef en moeten mee met vrouwlief naar de winkels in Wittlich. Pff… Gelukkig is het geld vlug op en kan ik zoonlief nog een plezier doen en gaan we in de namiddag naar het wildpark van Daun. En dan is het helaas weer zondag. Eerst inpakken (we moeten het hotel verlaten voor 10 uur), en voor we huiswaarts keren maken we nog een wandeling om het weekeinde af te sluiten.

 

Grt
Benny

 

Fotoalbum

 

De 3 routes

 

Weekend Michelbach mei 2012

 

Wo 16 mei 2012, Wat gaat de tijd toch snel. We staan weeral klaar om te vertrekken voor ons jaarlijkse club-weekend naar Duitsland. Michelbach, ongeveer 6km ten zuiden van Gerolstein, is de plaats van bestemming. Wat is het toch weer druk op de weg. Daarbij nog eens werkzaamheden met file tot gevolg. En nog eens werkzaamheden, en nog eens,.... Een mens moet er toch nogal wat voor over hebben hé. Uiteindelijk, in de late namiddag, rijden we Michelbach binnen. Vijf huizen en twee boerderijen, een kerkje en in een doodlopend straatje een hotel. Hier zal' t zijn zeker? De rest van de groep heeft de hotelbar al gevonden. Het dorpje ligt in een mooi dal van een klein riviertje. Geen massatoerisme hier, wel een zalig rustige omgeving. Uitpakken en om 18u30 zitten we gezamenlijk aan tafel voor een 4 gangen diner. Nog wat bijpraten in de bar en op tijd bed in. De volgende ochtend schijnt de zon door het raam. Dat nodigt uit om even een frisse neus te halen op het balkon. En fris is hij want het heeft licht gevroren. Het valt meteen ook op hoe stil het hier is. Een vogel die zingt van blijdschap en het water van het beekje aan de overkant van de straat dat probeert zijn weg te vinden, is het enige dat deze stilte doorbreekt. De ontbijttafel is rijkelijk gevuld wat de keuze moeilijk maakt. Hier genieten we uitgebreid van. Je zou nog vergeten dat we gekomen zijn om te fietsen en wat later staan we dan klaar voor de eerste rit. De Rudi heeft enkele routes op GPS staan en we moeten een keuze maken tussen 30 of 60 km. Aangezien het hier redelijk heuvelachtig is en voor de eerste dag lijkt ons 30 km voldoende. Dit bleek een goede keuze want ondanks nog 3 extra GPS' en is het soms nog zoeken en dan loopt de tijd snel uit. Terug aan' t hotel gekomen is er even paniek. Blijkt dat er enkele vrouwen hun weg niet meer vinden tijdens hun wandeling. Er wordt meteen een zoekactie opgezet. Als Walter de dames vindt, wordt hij held van de dag. De volgende ochtend zijn we maar met vijf man om te fietsen, de andere helft verkiest om te wandelen. We starten voor een tocht van 40 km. IJs- en molensteengrotten, lavaheuvels en mooie vergezichten passeren de revue. Ook nu laat de GPS ons af en toe in de steek zodat we eindigen met 52 km en 1220 hm op de teller. s'Avonds in de bar is wijn één van de gespreksonderwerpen. Dat hij lekker is, maar ook dat je deze hier in de streek aan een aantrekkelijke prijs kunt aankopen. Er zitten blijkbaar nogal wat wijnliefhebbers onder ons en zij besluiten om morgenvoormiddag eerst te gaan wijnshoppen en pas in de namiddag te gaan fietsen. Geen wijninkopen voor mij. Een bezoek aan de molensteen- en ijsgrotten van Roth en Hohenfels is een mooi alternatief. Door het bewonderen van de prachtige natuur in en rond de grotten kom ik wel te laat voor de mountainbiketocht. Je kunt niet alles hebben hé. Er blijft nog wel wat tijd over om samen met zoonlief een fietstochtje te maken over het kylldalfietspad. Een laatste avondmaal samen en een bezoek aan de bar sluiten de avond af. Dan is het weer zondag. Nog een stevig ontbijt, inpakken en weer huiswaarts. En.... hopelijk zonder veel files.   Grt Benny   fotoalbum

 

Verrassingsweekend 17 en 18 september 2011

 

Het wordt stilaan een traditie dat er jaarlijks in september een verrassingsweekend wordt georganiseerd onder de clubleden. Zo'n weekend houdt meestal in dat  we op zaterdag morgen vanaf thuis vertrekken met de fiets voor een mtb rit van ongeveer 100 km met enkele tussenstops,ergens blijven overnachten en de volgende dag  terugkeren (ook met de fiets uiteraard). Een vrijwilliger organiseert dit alles en houdt, ondanks de vele vragen, de bestemming angstvallig geheim.  Deze gidst dan de groep door deze twee dagen. Rudi is deze keer de vrijwilliger. Twee weken voor vertrek krijgen we nog een e-mail met instructies: "Vrijdagavond fietsen brengen tot bij Michel om in te laden in busje. Zaterdag om 7u25 aan station Aarschot met bagage en in fietsuitrusting". ?? Weer vele vragen, maar..... geen antwoorden. Vertrekken we met de fiets vanaf het station? Gaan we op de trein? Zaterdagmorgen is iedereen op afspraak aan het station maar weten nog steeds niet wat er gaat gebeuren. Nadat de bagage in het busje is gezet, gaan we richting perron en stappen op de trein naar Leuven. In Leuven aangekomen moeten we even wachten op de volgende trein. Welke blijft weer een vraagteken. Een half uurtje later rijden we dan weer verder. Op het perron stond te lezen “Aachen via Luik”. Rudi ! Waar moeten we afstappen? ......Het blijft stil. Stations als Tienen, Landen, Waremme, Luik, en Verviers gaan aan ons voorbij. Als we het station van Welkenraedt naderen klinkt er een luide stem: "AFSTAPPEN !!". Eens buiten het station zien we een bekend busje staan. Op de parkeerplaats ernaast zit een oud koppel te rusten onder een dikke deken. Oei! Sory! Niet goed gezien. Het is Michel de chauffeur en den Eddy, mekanieker van dienst. Zij hebben onze fietsen al netjes klaargemaakt om zo vlug mogelijk te starten. Om Michel ook de kans te geven om te fietsen is er een beurtrol om met het busje te rijden. Guy vertrekt als eerste en terwijl hij het adres krijgt van de eerstvolgende stop wordt er nog vlug wat gegeten en de drinkbussen gevuld. Zoals eerder gezegd weten we niet, uitgezonderd de Rudi, waar we heen rijden maar zo te zien rijden we in noordelijke richting. We zijn nog geen 10 km ver en de pech slaat al toe. Michel zijn velg begeeft het zowaar maar,moedig als hij is, geeft hij nog niet op. We slingeren nog wat door bos en wei tot we ergens een oud gebouw zien staan waarop staat geschilderd "VILLAGE WALLON". Het kan niet missen, dit is de voerstreek. Sommigen herinneren het zich misschien nog. Die hevige taalstrijd in de jaren tachtig met José Happart. Van Remersdaal gaat het via het Beusdaelbos naar Teuven waar het busje ons staat op te wachten voor de eerste tussenstop. Michel wil geen verdere risico’s meer nemen met zijn kapotte velg en besluit dan maar om zijn fiets in de vuilbak te gooien. We kunnen hem echter overtuigen om de fiets toch maar mee naar huis te nemen en te laten herstellen. Bij café  "Modern" verwachten ze ons precies al. Er staat op een bord:"Brave hondjes en modderige schoenen:Welkom!". Hier kunnen we onze batterijen weer opladen. Nee, we hebben geen elektrische fietsen. Het is maar figuurlijk bedoeld hé. Na Teuven volgt het Veursbos, Broekbos, Sint-Martens-Voeren, het natuurreservaat Altenbroek, terug Sint-Martens-Voeren, even de taalgrens over om zo via de open velden in 's-Gravenvoeren te belanden. Op het stuk Teuven – 's-Gravenvoeren hebben we drie lekke banden gehad. Ja, ook dat hoort bij de voerstreek. Hier biken zonder lek te rijden is bijna onmogelijk. Maar daarvoor hoef je het zeker niet te laten. De voerstreek is echt prachtig. Dat zie je ook aan de drukte. Nee geen auto's, wel veel wandelaars en fietsers. Door al die pech komen we in tijdsnood, aldus Rudi, en daardoor wordt de pauze in ‘s-Gravenvoeren herleid tot een korte bevoorrading aan het busje. Van hieruit gaat het weer in noordelijke richting tot in Nederland en komen via het Nederlandse Mesch terug tot in Voerdorpje Moelingen. Na al die Voerense hoogtemeters hebben we wel wat rust verdiend en ploffen ons neer op een terrasje in het centrum van Moelingen. We verlaten deze prachtige streek en met Maas en Albertkanaal als bondgenoten rijden we richting Maastricht. Het is hier nog licht heuvelachtig en hier en daar duiken er de alom bekende mergelgrotten op. Wat later rijden we over het jaagpad van het Albert kanaal tot we het industrieterrein van Lanaken naderen. ‘t Zal toch ni waar zijn zeker. Drie jaar geleden hebben we hier ergens in de buurt ook blijven overnachten. Dat was toen in Neerharen. We rijden in die richting. En ja zie hier, hotel Admiraal, van drie jaar geleden. Zou de Rudi hier gewoon even goeie dag komen zeggen? Nee, we mogen hier terug overnachten. Waar het goed is moet je eens terugkomen zal de Rudi gedacht hebben. De benen zijn moe (met 90 km en 1200 hm mogen we toch van een pittig toerke spreken denk ik) maar na een verfrissende douche voelen we ons al een stuk beter. En we voelen ons nog beter als de immer vriendelijke hoteleigenaars ons verzoeken om aan te schuiven voor een lekkere barbeque. Het is nog wat vroeg om te gaan slapen maar buiten een plaatselijke café is er niet veel te beleven. Ok, dan hier maar een pintje gaan drinken en op tijd gaan slapen zeker. Morgen wacht ons waarschijnlijk nog een lange rit op de fiets en dan moeten we toch een beetje fris zijn hé. Om vier uur in de nacht (het is dan eigenlijk al morgend) worden we gewekt door kabaal op de gang. Er zijn er die blijkbaar hun sleutelgat niet meer vinden in het donker. Weer van die Hollanders zeker! s'Morgens 7u30 zit iedereen fris uitgeslapen aan de ontbijttafel. Pistoleke met hesp of kaas, spek met eieren, croissants, zoveel lekkers. Om 9u staat iedereen klaar in tenue om de terugtocht aan te vatten, maar eerst moet Kristof nog zijn lekke band herstellen. Weer duiken er vragen op van: Hoe ver? Naar waar? Met de trein? Maar Rudi geeft niets prijs. Wendy, de bazin, komt ons nog uitwuiven en wil samen met ons op de foto. Al snel laten we Lanaken achter ons en rijden we in de mooie bossen van Zutendaal en omgeving. In het cafetaria van het plaatselijke sportcomplex is onze eerste rustpauze van de dag. Een koffietje, wat eten, en weer weg. Wat nu volgt is, denk ik, grondgebied Genk en wat later rijden we voorbij het openluchtmuseum van Bokrijk. Veel volk hier en het zonnetje schijnt. Dat geeft zo een beetje een vakantiegevoel. Niet veel later slaat dat gevoel om naar bedroefdheid als we de pukkelpopweide passeren met de nog tastbare herinneringen aan de slachtoffers die hier enkele weken geleden zijn gevallen...... De rit gaat verder door een prachtig heidelandschap met leuke singletrails, nog langs het Albertkanaal, en zo komen we aan in Bolderberg (Zolder) waar we nog eens mogen rusten op een terrasje. Op een trein zullen we niet meer moeten rekenen denk ik, dus zullen we maar een extra boterhammetje eten om de laatste kilometers aan te vatten. Terug op de fiets rijden we door het vogelzangbos. Maar in plaats van vogelzang horen we het gebrul van racewagens op de achtergrond. We komen tot vlak naast het circuit en zien, door de omheining, de wagens voorbijscheuren. Het gebrul verdwijnt achter ons en we rijden via Lummen en Zelem tot in Diest. Nog een laatste recht stukje langs de spoorweg brengt ons van Diest naar Zichem waar de rit eindigt met 92km en +\- 300 hm. En hier eindigt meteen ook de 2-daagse.
Het waren toch weer twee leuke dagen. Vooral de voerstreek heeft gesmaakt. Hiervoor dank aan de Rudi.

 

Grt
Benny

 

Fotoalbum

 

Welkenraedt-Lanaken

 

Terugrit

 

Weekend Winterberg juni 2011

 

Ons jaarlijks weekend ging dit keer door in Winterberg-Duitsland. We vertrokken op wo 1 juni om tegen de late namiddag aan te komen in ons hotel. Het is sporthotel Kirchmeier  gelegen in Altastenberg een deelgemeente van Winterberg. Winterberg is vooral gekend om zijn bikepark en bobsleebaan en heeft ook een springschans met een  K-waarde die ligt op 80 meter. Het is de ontmoetingsplaats voor de beste sporters ter wereld. Voor de gewone leek is hier ook van alles en nog wat te beleven, zoals… gewoon mountainbiken in de bossen bijvoorbeeld. De weergoden waren ons deze keer goedgezind. Alle dagen zon en rond de 20 graden. Wat moet een mens nog meer hebben.  Donderdagmorgen, na een stevig ontbijt, vertrekken we voor onze eerste tocht. Deze loopt vooral over brede (bos)wegen. Niet veel spannends onderweg tot we het bikepark van Winterberg naderen. Het is hier een drukte van jewelste. Dit weekeinde vindt hier het grootste Freeride-festival van Europa plaats: de iXS Dirt Masters. Toppers van wereldformaat geven hier het beste van zichzelf in onderdelen als Slopestyle, Four-Cross, Downhill, enz…. We fietsen tot op het hoogste punt van het park en geven onze ogen de kost. Er is een downhill wedstrijd aan de gang en we volgen deze, achter het lint uiteraard, tot beneden. Op TV lijkt dit relatief simpel, maar als je er met uw neus bijstaat is het toch indrukwekkend om zien hoe deze kerels (en dames) naar beneden donderen over allerlei hindernissen. Een aangepaste machine en een flinke dosis lef heb je nodig, of je zult niet ver komen. De tijd gaat weer veel te snel en het is al een flink stuk in de namiddag. We besluiten om onze tocht verder te zetten richting hotel. Het is al wat laat nu om nog iets te doen voor het avondeten. Dan maar even platte rust, dat kan ook al eens deugd doen. We zijn toch op vakantie hé. De volgende dag wordt besloten om een korte rit te doen zodat we op de middag terug zijn. Zo kunnen we onze vrouwen ook eens een plezier doen. En wat doen vrouwen graag? Juist, shoppen. Dus na de middag met z’n allen naar Winterberg. Maar de meeste mannen hebben eigenlijk toch maar een hekel aan shoppen en ja zij laten de vrouwen hun ding doen terwijl zij een terrasje doen. Op zaterdagmorgen starten we dan voor onze laatste tocht van het weekend. Het is nog steeds stralend weer met middagtemperaturen boven de 20 graden. We gaan nu meer naar westelijke richting en het landschap is hier een stuk mooier. We maken de rit ook nu niet te lang zodat we straks nog wat samen kunnen doen met vrouw en kinderen. In de namiddag wandelen we dan met z’n allen, zo’n 3 km, naar het bikepark waar het festival nog volop bezig is. We genieten nog een halve dag van de vele shows en randanimatie. Dan is het weer zondag. Een laatste bijeenkomst aan de ontbijttafel, valiezen inpakken en weer naar huis.

Grt

Benny

 

Fotoalbum

 

Weekend Nümbrecht mei 2010

 

Woe 12/5/10:  Vandaag vertrekken we naar Nümbrecht voor onze jaarlijkse weekend uitstap.
Nümbrecht is een dorp gelegen in het natuurpark “Bergisches Land” zo’n 50 km ten oosten van Keulen. We verblijven in “Park Hotel Nümbrecht” en na het uitpakken van onze valiezen zitten we samen aan tafel voor het avondeten in het plaatselijke restaurant. De groep is maar klein deze keer. De Julle was er niet bij aangezien hij eerder dit jaar onze club heeft verlaten. De Johan moest forfait geven wegens een geblesseerde knie. En den Eddy bleef thuis om voor zijn zieke echtgenote Marleen te zorgen. Wij wensen Marleen en Eddy veel sterkte en een spoedig herstel toe.
Do 13/5/10: Na een uitgebreid ontbijtbuffet, staat iedereen klaar om 10 uur voor onze eerste MTB tocht. Gelukkig hebben we onze winterkleren meegenomen want het is amper 7 graden.  Zéér fris voor de tijd van het jaar. De GPS stuurt ons in zuidelijke richting en het gaat van licht glooiend tot af en toe een stevige klim. Het blijft de ganse dag bewolkt en het kwik komt niet boven de 9 graden. Positief is dat het wel droog blijft en de klimmetjes houden ons wel warm. Waar we ons juist bevinden is niet altijd duidelijk. Een GPS is wel heel makkelijk aangezien hij aan elk kruispunt aangeeft dat je links, rechts ofwel rechtdoor moet, maar je hebt geen duidelijk zicht waar u zich juist bevindt. Je kunt wel uitzoemen naar een groter gebied maar op zo’n klein schermpje is dit nogal eens onoverzichtelijk. Maar ja, telkens stoppen en een kaart uitvouwen is ook niet praktisch en neemt veel tijd in beslag. Zo ziet u dat alles zijn voor- en nadelen heeft. Er wordt rustig gereden, en babbeltje slaan, eens stoppen voor beeldmateriaal en zo komen we aan 44 km en 803 hoogtemeters als we om 14 u terug bij het hotel aankomen. In de namiddag maken we nog een wandeling met de ganse groep, vrouwen en kinderen incluis, van zo’n 6 km. Bestemming is een imposante uitkijktoren en het nabijgelegen kasteel van Homburg.
Vr 14/5/10: Zoals eerder vermeld bevinden we ons op slechts 50 km van Keulen.  Dit brengt de vrouwen in de verleiding om te gaan shoppen en een bezoekje te brengen aan de Dom van Keulen. Enkele mannen besluiten om mee te gaan. Je weet maar nooit, ons vrouwen en kinderen alleen in zo’n grote stad. Hierdoor zijn we maar met vier om onze volgende tour aan te vatten. Het is toch al twee graden warmer als gisteren. Nog fris, maar de zon laat zich af en toe opmerken en dat is al wat aangenamer. De route verloopt nu grotendeels over verharde doch autoluwe wegen. Op de toppen van de heuvels krijgen we geregeld mooie vergezichten te zien. Even later zijn we getuige van een mooi spektakel. Een 20-tal buizerds (nee, ik overdrijf niet) cirkelen boven een veld. Wij zijn even bang dat ze ook in onze haren zullen vliegen, zoals bij die meneer, waar was het ook alweer. Maar nee, die vogels hebben meer schrik van ons dan wij van hen en ze trekken stilaan weg. Dan volgt het mooiste stuk van de route. Het is een single track door een mooi bos en komt uit aan een riviertje. We sluiten af met 58 km en 888 hoogtemeter.
Za 15/5/10: Onze derde en laatste tocht van het weekend. Toch weer een paar graden warmer en de zon laat zich meer en meer zien (ja je hebt van die mensen die altijd maar over dat weer zeuren hé). We rijden nu in oostelijke richting. Bossen en rustige wegen wisselen elkaar af en we rijden in de richting van de “Wiehltal-Stausee”. Na een boog rond dit stuwmeer gaat het terug richting Nümbrecht. Op het laatst passeren we het kasteel van Homburg waar we twee dagen eerder nog zijn geweest tijdens onze wandeling. Hier moeten we nog stevig op de pedalen voor één van de laatste klimmetjes. De vermoeidheid begint nu toch toe te slaan na drie dagen fietsen. En niet alleen bij mij als blijkt dat het laatste lusje van een paar kilometer wordt afgesneden en de kortste weg wordt gekozen richting hotel. Op onze teller staan 51 km en 1036 hoogtemeter. Dat komt op een totaal van 153 km en 2727 hoogtemeter voor de drie dagen samen. Niet spectaculair, maar we hebben ons toch weeral geamuseerd. Voor de tijd die ons nog rest in de namiddag maken we gebruik om de mooie tuinen, vijvers, fonteinen, beelden enz. te bezichtigen in het grote park naast het hotel. Dan is het alweer tijd voor het avondmaal. Wat gaat de tijd toch vlug.

In de bar wordt, bij een pint, nog wat nagepraat over de afgelopen dagen en de volgende dag zijn we weer op weg naar huis.

 

Grt
Benny

 

Fotoalbum

 

De 3 routes

Weekend Vossenack mei 2009

 

Woensdag 20 mei, valiezen in de auto, fietsen op het rek, en GPS ingesteld naar Vossenack-Hürtgenwald.
Het was de start van onze jaarlijkse weekend uitstap, samen met vrouw en kinderen.
Door de positieve reacties op de formule van verleden jaar, was er dit jaar weer voor gekozen om te verblijven op hotel half pension.
Vossenack, deel van de gemeente Hürtgenwald, ligt in de noord-eifel, Duitsland, dicht bij de rursee.

Het was dan ook wederom de bedoeling om de streek te verkennen met onze mountainbike.
Tijdens de drie dagen (zondag voormiddag moesten we het hotel verlaten) hebben we alles samen +/- 170 km en 3256 hm gefietst. Of-road wel te verstaan.
Ja OK, het is niet spectaculair veel, maar het is dan ook niet de bedoeling om te presteren maar wel om te genieten.
Onze vrouwen en kinderen? Ja, zij hebben zich ook best geamuseerd met o.a. wandelen en zwemmen.
Het is misschien een cliché om te zeggen dat de streek weer o zo mooi was, maar beelden zeggen meer dan woorden.

 

 

 

GPS tocht Voerstreek op za 9/5/09

 

Zaterdagmorgen 9 u afspraak op de carpoolparking in Tielt-Winge. Vandaar vertrekken we naar de voerstreek om een tochtje te maken met GPS. De Rudy heeft dit op voorhand geprogrammeerd zodat we zonder zorgen kunnen biken, alleen het weer zou eens een spelbreker kunnen zijn. Ze voorspellen nl. regen in het oosten van het land. Dit kan ons echter niet tegenhouden.
Aangekomen in St.Pietersvoeren is het zoeken om parkeerplaats te vinden voor 4 wagens.Gelukkig hebben we Peter bij, die weet ergens achterin een hotel liggen. En ja hoor, bij “Hostellerie de cantarel” is plaats genoeg om onze wagens te parkeren. Nog even een klein hapje eten en even later zitten we op onze fietsen.
Vertrekkend vanuit St-Pieters-Voeren rijden we via St-Martens-Voeren naar ’s-Gravenvoeren over een relatief vlak parcours.  Ideaal om ons op te warmen. Van daar rijden we in noordelijke richting tot bij onze noorderburen en keren dan terug naar ‘s–Gravenvoeren.Onze kuitspieren moeten extra werk leveren bij het beklimmen van de Snauwenberg. We worden hiervoor beloond met een prachtig uitzicht over de Noorbeekvallei.We gaan nog even de grens met Nederland over, passeren een prachtig geel tapijt van koolzaadbloemen en komen zo weer in St.-Martens-Voeren.We rijden verder door mooie bossen en komen aan in Veurs pal boven de spoorwegtunnel Veurs-Teuven.
Wat  nu volgt is een beklimming van 60 m hoogte en 800 m lang, aanvankelijk goed berijdbaar met aan onze linkerkant een panorama over Veurs en rechts het Veurs bos. Mooi.  De laatste 100 m echter is steil, licht bezaaid met grote stenen en is zeer modderig.Hier is niet op te rijden en iedereen moet afstappen.  Er wordt niet gemopperd dit hoort er nu eenmaal bij. Het is nu al een stuk over de middag en ik hoor enkele magen knorren.We spreken af om in het volgende dorp, Teuven, te stoppen om wat calorieën bij te tanken.We zullen onze koffie echter nog wat moeten uitstellen want mijn voorste band loopt leeg.Met wat hulp is dit zo gefikst en even later zitten we dan toch te genieten op een terras.
Na onze koffie en taart vervolgen we onze weg door een alweer mooi stukje natuur en even later krijgen we een prachtig panoramazicht van Teuven.  Net hier krijgt den Eddy mechanische problemen. Aan zijn fiets hé. Dat geeft mij de gelegenheid om wat mooie foto’s te nemen. In het bos van Beusdael is er even onzekerheid. Op een breed bospad geeft de GPS aan dat we rechts af moeten. Er is echter geen pad te bespeuren. Is de weg weg ? Of is de GPS de weg kwijt.Na wat aarzeling besluiten we om toch maar op de GPS te vertrouwen. We rijden dwars door een moeilijk te berijden bos maar komen uiteindelijk toch op het juiste pad terecht.
In het centrum van Remersdaal hebben we weer pech. Net voor een lange klim rijdt Peter lek.Nog geen 2 km verder laat André ons stoppen. Ook hij rijdt lek. Toevallig zijn we hier, met 280 Hm, op het hoogste punt van onze tocht. Na het nodige plakwerk fietsen we door het Vrouwenbos van Veurs, om zo de stevige klim van Rullen aan te vangen. Na een, door de vele stenen, technische afdaling langs het Alsbos vatten we onze laatste beklimming aan. Bovengekomen genieten we nog van de mooie vergezichten en wordt er geposeerd voor de laatste foto’s. Nog even afdalen en onze tocht is ten einde.
De Rudy had al een tijdje in de gaten dat we niet aan het vooropgestelde aantal km zijn gekomen. Waarschijnlijk ergens een lus overgeslagen t.g.v. het dubbel rijden. Niemand vindt het erg. We hebben toch nog 58 km en 1100 positieve hoogtemeters bijeengefietst. En langs de andere kant, zo hebben we een reden om nog eens terug te komen.
Het is bijna avond en we besluiten om te gaan eten in het restaurant van het hotel waar we onze auto’s mochten parkeren. Voor wat hoort wat hé.
Er wordt nog wat nagepraat over de tocht die zeer de moeite was.
Ondanks de voorspelling van regen is het toch de ganse dag droog gebleven.
En natuurlijk ook dank aan de GPS en zijn programmeur, Rudy.

 

grt
Benny

 

Fotoalbum

2 Daagse verrassingsfietsuitstap 2008

 

Ergens in de zomer maanden werd er beslist om eens een 2 Daagse fietsuitstap te organseren met de club. Rudi Sannen ging voor de tocht en de overnachting zorgen, de locatie was een goed bewaard geheim.
Het weerbericht van 24 september vertelde ons: vanaf donderdag kunnen we bij 19°C genieten van mooi herfstweer en dat tot en met zondag. Dat was dus al goed nieuws en een reden minder om ons zorgen te maken.

Op zatedag 27 september was het dan zover, we vertrokken op 2 daags MTB weekend. De eerste afspraak was aan de Lado, iedereen was hier op tijd en om 20 na 8 vertrokken we richting Zichem waar de rest van de groep ons opwachtte.

9 uur het officiële startschot van de rit.
Waar rijden we naar toe, hoeveel km gaan we rijden, hoeveel hoogtemeters zijn er, waar gaan we slapen, zoveel vragen. We vertrekken in de mist richting Diest en volgens het weerbericht moet het wel 15°C warmer worden, het is toch maar koud aan de handen zonder handschoenen. Dus vertrouw nooit weermannen of weervrouwen en neem handschoenen mee. Maar al snel kreeg de zon meer kracht en de mist verdween als sneeuw voor de zon, het beloofde een prachtige dag te worden.
Langs de bosweggetjes van Zelem rijden we richting Bolderberg, afwisselend door de schoonste natuur en kleine binnenwegskes, tot we aankomen aan een fietscafe / taverne. Waar we verwend werden met extra koekskes bij de koffie en zelfs mini croisantjes en rozijnen koekjes. Van de volgwagen werd dankbaar gebruik gemaakt om al die dikke pullovers te verwisselen door een truitje met korte mouwen. Drinkbussen bijgevuld en energierepen in de achterzak en terug de fiets op, MAAR naar waar?? Alleen de volgwagen kreeg de volgende stopplaats en wij wisten van niks.

We zitten in de Limburg man man man.
Geen probleem, de Rudi heeft da prachtig gedaan, overal even schoon, een schoon tempoke en nog geen tandje moeten bijschakelen.
Af en toe een sanitaire stop en we konder er weer tegen.

We volgen vooral de GR-route (rood-wit), met hier en daar de nodige aanpassingen tot we aan de volgende stopplaats in Genk belanden. Waar we weer op het terras kunnen genieten van de zon, de cola's en koffie's, de taartjes en dikke boterhammen met choco enz., om een beetje op krachten te komen, want de weg is nog lang. (Denken we)

Dan vertrokken in Genk. De bestemming waar de rit naartoe ging was nog steeds een goed bewaard geheim, alleen de Rudi wist waar we deze avond zouden slapen. Onze volgende bestemming was sporthal "De Blookberg" in zutendaal.

Limburg op zijn mooist, wie had dat gedacht tot we aan de laatste stopplaats aankwamen. Waar we te horen kregen dat we al één duveltje mochten bestellen. Niet iedereen betrouwde het helemaal en zij bestelde daarom maar een cola'ke. Als we vertrekkens klaar stonden had de Rudi een mededeling: mannen het hotel is op 300 meter van hier.

Het was dus nog maar een klein stukske tot aan hotel Admiraal in Lanaken, waar ons kilometertellerke dik over de 100 km stond.
Eens we onze kamer hadden ging iedereen zich wassen om fris aan de tafel te kunnen verschijnen.
Het was een prima hotel, met prima bediening en zeer lekker eten, iedereen was content.

Het was nog vroeg om al te gaan slapen en dus stuurden de hotel eigenaars ons naar het plaatselijk dorpscafeetje. Ambiance makers Eddy en Johan hadden nog adem over en zongen de ziel nog maar eens uit hun lijf en dus hier moest er dus wel een tandje bijgeschakelt worden.

De nacht was te kort en het ontbijt was om 8 uur, hoe komt het toch dat 's morgens iedereen op tijd is als de vrouwen er ni bij zijn. Lekker ontbijt en om 9 uur Zitten we op de fiets, we weten nu tenminste de eindbestemming.

De Michel had voor het eerste stuk toch maar voor de volgwagen gekozen, omdat er zaterdag avond toch wel heel wat tandjes bijgeschakelt moesten worden. Het eerste stuk was prachtig. Hier werd er richting Lanklaar en Lanklaarbos gereden, met de mooie zandgroeve en mooie meren.
De eerste stopplaats was in As aan een taverne die spijtig genoeg niet open was, maar we konden ons toch voorzien van de nodige calorieën (volgwagen). Dan maar naar een cafeetje in Genk.

 Michel rijdt terug mee met de fiets, maar hij heeft toch wel andere benen dan zaterdag, maar het beterde mede door het rustige tempo en al eens een ruggesteuntje van Johan. Prachtige weggetjes langs beken, verharde fietspaden, door stukken bos, door de heide en langs alle mijnen en terrils die Limburg rijk is en met dank aan Rudi dat we er niet over moesten. Spectaculaire afdalingen waar al eens het achterste wiel eerst bergaf wilde komen, waarna een beetje bang terug vertrokken om veilig beneden te geraken.

Zichem, voorlaatste eindpunt en iedereen moe en tevreden na een onvergetelijk weekend met 220 KM en meer op de teller.

Met dank aan Kristof in de volgwagen en voor de vele uren wachten, maar vooral Rudi voor het prachtige weekend, de fantastische natuur en zijn grenzeloze inzet 200 % dik in orde.

 

verslag: Michel, Kristof
foto's: Kristof, Guy en Michel

 

Fotoalbum

 

FILMPJE Toertocht Houthalen 20 Augustus 2006